2009 Ιούλιος - Εφημερίδα Το Βήμα

Συνέντευξη στον Γιώργο Σκίντσα

 

To «σχέδιο» των δύο συναυλιών. «Μυρίζομαι» πάλι ότι θα «πειράξεις» τα κομμάτια σου. Και φυσικά ποια λογική διέπει το πρόγραμμά σου;

Περιμένω αυτές τις δυο βραδιές ανυπόμονα. Θα παρουσιάσουμε τραγούδια από τη δισκογραφία μου, διασκευασμένα για φωνητικό σύνολο και ακουστικό κουαρτέτο. Θα συμμετάσχει το φωνητικό σύνολο «Εν φωναίς», και κάποιοι απ' τους μουσικούς με τους οποίους παίζουμε χρόνια. Δεν θα υπάρχουν ηλεκτρικά όργανα, ούτε μεγάλες εντάσεις. Θα ασχοληθούμε με την εσωτερική ένταση των τραγουδιών. Ο Σταύρος Λάντσιας θα αφήσει όλα του τα ηλεκτρονικά στο σπίτι και θα παίξει αυτό που ξέρει καλύτερα, το πιάνο. Ο Γιώργος Καλούδης δεν θα φέρει το ηλεκτρικό πεντάχορδο τσέλο του, αλλά ένα εξαιρετικό ακουστικό τσέλο που μόλις απέκτησε, καθώς και την κρητική του λύρα. Και ο Μιχάλης Καπηλίδης θα παίξει τα τύμπανά του με τα χέρια και με «σκούπες». Εγώ θα παίξω ακουστική κιθάρα και θα τραγουδήσω, αφήνωντας την ηλεκτρική κιθάρα και τις φωνασκίες στις οποίες συχνά παρασύρομαι, στην πάντα. Η παρουσία του φωνητικού συνόλου θα είναι σχεδόν συνεχής και καθοριστική.

 

Αυτό το «παιχνίδι» που κάνεις με τις μουσικές και τα τραγούδια σου, που δεν τα αφήνεις δηλαδή στην ησυχία τους είναι πολύ δημιουργικό. Και φαντάζομαι ότι απαιτεί κόπο και χρόνο. Πολλοί συνάδελφοί σου δεν το κάνουν. Εσύ γιατί έχεις επιλέξει αυτή τη «φόρμα»;

Μου αρέσει να φανερώνω τις διαφορετικές δυνατότητες ενός τραγουδιού. Είναι σαν ένα πρόσωπο που το φωτίζεις αλλιώς κάθε φορά κι αυτό έχει να σου πει αλλιώς την ίδια ιστορία. Μαθαίνω έτσι και τα τραγούδια καλύτερα. Βλέπω τι αντέχουν και τι τους περισσεύει, τι τους είναι ξένο και αν το ξένο μπορεί να χωρέσει δημιουργικά στο οικείο. Δεν με ενδιαφέρει ο "πειραματισμός" σαν αυτοσκοπός. Μόνο σαν κατάκτηση νέων, αλλά αφομοιωμένων, τρόπων έκφρασης. Μου αρέσει να εντάσσω στην απλόχερη χωρητικότητα κάθε τραγουδιού ετερόκλητα στοιχεία, όπως χαίρεται κανείς να γνωρίζει μεταξύ τους δυο εντελώς διαφορετικούς, εξίσου αγαπημένους του όμως ανθρώπους. Χαίρομαι να μπορεί να σταθεί ένα τραγούδι κοιταγμένο κάθε φορά αλλιώς. Άλλοτε τα παρουσιάζω μόνος, με κιθάρα και φωνή, άλλοτε με ηλεκτρική μπάντα, με σύνολα εγχόρδων, χορωδία ή συμφωνική ορχήστρα. Καμιά φορά τα μικρά σύνολα είναι δυσκολότερα απ' τα μεγάλα. Όλες αυτές οι προσεγγίσεις απαιτούν δουλειά, την κάνω όμως ευχάριστα. Ας πούμε, τις τελευταίες μέρες, όλο τον ελεύθερο χρόνο που έχω (αν υποθέσουμε πως αυτός υπάρχει μέσα στην περιοδεία), γράφω τα χορωδιακά μέρη γι' αυτές τις δύο παραστάσεις. Δεν έχω συχνά την τύχη να αντέχουν οικονομικά οι παραγωγές μεγάλα σύνολα και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία την εκμεταλλεύομαι και σαν ενορχηστρωτική μελέτη.

 

Συναυλίες, μουσικές παραστάσεις, συνεργασίες, δίσκοι κοκ. και τίποτα από αυτά που κάνεις δεν είναι αδιάφορο ή κακό. Υπάρχει τελικά μυστικό στην έμπνευση;

Φαντάζομαι πως για κάποιους ακροατές όλα όσα κάνω είναι αδιάφορα ή κακά. Και τους ζητώ συγνώμη. Έχω κι εγώ ταλαιπωρηθεί από μουσικές που δεν μου αρέσουν, αρέσουν όμως στους γύρω μου και αναγκάζομαι συχνά να τις υποστώ. Αυτό που κάνω απαιτώ να αρέσει σε μένα. Να είναι το πιο ειλικρινές που μπορώ να κάνω στην κάθε δεδομένη περίοδο της ζωής μου. Κι ας αργούν οι δίσκοι (ο τελευταίος βγήκε έξι χρόνια μετά τον προηγούμενο), κι ας ξημεροβραδιάζομαι επί χρόνια. Κι ας σπάω το κεφάλι και τα δάχτυλά μου να μιλήσω γι' αυτό που νομίζω κάθε φορά πως είμαι, ή για τον κόσμο, έτσι όπως κάθε φορά τον καταλαβαίνω. Είναι λογικό μέσα απ' αυτή τη διαδικασία να γίνονται ακρότητες, κακογουστιές και υπερβολές, όταν όμως η ζωή μου τις χωράει, τις χωράει και η μουσική μου. Δεν έχω την απαίτηση (ίσως ούτε τη δυνατότητα) να γράψω αριστουργήματα. Απαιτώ όμως απ' τον εαυτό μου να ζει δημιουργικά σε σχέση με το υλικό, κι απ' το υλικό να στέκεται ζωντανό και ειλικρινές μπροστά μου και μέσα μου.

 

Η δισκογραφία όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε στην Ελλάδα έχει πεθάνει ή τουλάχιστον αργοπεθαίνει;

Δεν πάει καλά, είναι η αλήθεια... Φυσικό μου φαίνεται. Δεν έχω πρόβλημα με τη μουσική μέσω ίντερνετ, η μουσική είναι άυλη έτσι κι αλλιώς, γιατί να θεωρούμε φυσικό να καταγράφεται και να μεταφέρεται σε υλικούς φορείς όπως το cd ή το βινύλιο (επινοήσεις των τελευταίων δεκαετιών), ενώ η μεταφορά της μέσω διαδικτίου να μας φαίνεται απεχθής; Το πρόβλημα δεν είναι ο φορέας του ήχου. Το πρόβλημα είναι η ίδια η μουσική βιομηχανία και η αλλαγές που το εμπόριο έχει φέρει στη δημιουργία και χρήση της μουσικής. Δεν θα πενθήσω τη μουσική βιομηχανία. Μου λείπει όμως η εποχή που ένας δίσκος μπορούσε να γίνει το τοπίο μέσα στο οποίο ζούσαμε μήνες.

 

Σε μια εποχή που όπως τουλάχιστον πιστεύω εγώ, η εικόνα (με την έννοια του σόου) είναι αυτή που συγκινεί τους περισσότερους των θεατών, δημιουργοί του δικού σου στυλ, έχουν ή θα έχουν στο μέλλον χώρο; Η ΄ τέλος πάντων θέλει πολύ κόπο για να κρατηθούν στην επιφάνεια;

Πάντα θα υπάρχει χώρος για όλους. Βέβαια, τα περιθώρια στενεύουν. Κι όποιος αποφασίσει να σταθεί στο περιθώριο του "αδυσώπητου χαβά της ανθρωπότητας", θα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο. Στεναχωριέμαι για όσους ούτως ή άλλως τα βγάζαν πέρα δύσκολα. Τώρα θα τα βγάζουν πέρα δυσκολότερα. Και δεν μιλώ για μας, τους "αναγνωρισμένους" τραγουδοποιούς, μουσικούς ή τραγουδιστές. Μιλώ για όσους στέκονται ή βαδίζουν χωρίς το δεκανίκι της εμπορικής επιτυχίας.

 

Τι σημαίνει ή πως ορίζεις την επιτυχία;

Όταν βγήκε ο πρώτος δίσκος, σε στίχους και μουσική του Νίκου Ζούδιαρη και απρόσμενα η Αγορά του Αλ Χαλίλι άρχισε να ακούγεται παντού, πήρα τον πατέρα μου τηλέφωνο στην Κύπρο και του είπα "πατέρα, ο δίσκος γίνεται επιτυχία". Κι αυτός μου απάντησε, "Συγχαρητήρια παιδί μου, και να θυμάσαι πως επιτυχία είναι να είσαι σύμφωνος με τον εαυτό σου".

 

Θυμάμαι ότι πριν χρόνια μου είχες πει για μαθήματα σύνθεσης που παρακολουθούσες στη Ρωσία. Συνεχίζονται.... τελείωσαν ....

Αυτά τα πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ. Ειδικά όταν ο στόχος δεν είναι η απόκτηση κάποιου διπλώματος. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου αυτοδίδακτο. Τα ωδεία, τα κονσερβατόρια, η εντός συστήματος μελέτη, είναι η πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου όποτε οι ελλείψεις μου γίνονται κουβάρι. Λύνω μαζεμένα ένα σωρό απορίες για να μου δημιουργηθούν καινούργιες, να 'χω να ασχολούμαι. Θα ξαναπάω στη Ρωσία μετά το Καλοκαίρι για λίγο, να δω το δάσκαλο, να του δείξω δουλειά. Θα πάω και στη Γερμανία, σε κάποιον άλλο, άλλης σχολής και αντίληψης. Ποτέ δε μπόρεσα να ενταχθώ σε ένα σύστημα με προκαθορισμέη ύλη για μελέτη, εξετάσεις και βαθμούς. Είμαι ανίκανος για κάτι τέτοιο.

 

Τι είναι τραγούδι για σένα

Είναι μια τέχνη ιερή και προσιτή μαζί. Σου επιτρέπει να παίζεις μαζί της, να την πληγώνεις, να την υποτιμάς. Και πάλι σου χαρίζει, μέσα απ' τις ανάσες όλων των ανθρώπων που τραγούδισαν, έψαλαν, ψιθύρισαν ένα στίχο απ' την αρχή του χρόνου μέχρι σήμερα, τον κόσμο κοιταγμένο μέσα απ' τα αληθινά μάτια.

 

Ποιά τα σχέδια σου από το φθινόπωρο;

Εκτός από τα "εκπαιδευτικά" ταξίδια που προανέφερα, θα γίνουν και κάποιες συναυλίες στην Ευρώπη. Μη φανταστείς καμιά "καριέρα στο εξωτερικό". Απλά, με τα χρόνια έχει δημιουργηθεί ένας μικρός (πολύ μικρός) πυρήνας ξένων ακροατών που μια-δυο φορές το χρόνο μου επιτρέπει να επισκέπτομαι κάποιες χώρες. Είναι ωραία να παίζεις σε κοινό που δεν ξέρει τη γλώσσα, την καθημερινότητα και τα κουσούρια σου. Μετά, ίσως ακολουθήσουν κάποιες εμφανίσεις στην Ελλάδα, που θα τελειώσουν πριν τα Χριστούγεννα.

 

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=278034


Πίσω