1997 - Ο ΔΡΟΜΟΣ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ

Edgar Allan Poe

Φωτογραφία στον τοίχο
κραυγή με δίχως ήχο
Κοράκι πεθαμένο
σοκάκι στοιχειωμένο

Τα μάτια του δυο δρόμοι
κι όσο κοιτάει νυχτώνει
Κατάμαυρη θητεία
κλεμμένη αμαρτία

Φωνή και δυναμώνει
ο χρόνος που τελειώνει
Γιορτή που αγριεύει
Δωμάτιο που στενεύει

Τη σκοτεινή τη μαύρη μου την όψη χάρισε μου
κι αν δεν την αγαπήσω πώς θες να τη νικήσω
Με τις φωνές που άκουγες στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου κι άγιε αδελφέ μου

Σ' ένα σκυλί πνιγμένο
το μυστικό κρυμμένο
Δυο λίρες η αλήθεια
και τρεις τα παραμύθια

Εφιάλτες τα όνειρά του
μηνύματα θανάτου
Δυο μαύρα περιστέρια
του μάτωσαν τα χέρια

Αίμα και τα γραφτά του
μα πότισαν κρυφά του
της ομορφιάς τη γλάστρα
για να φυτρώσουν τ' άστρα


Στο τέλος του Μάη

Έλα πρωί μου
ξύπνα καλή μου
μέσα στη μέρα που σκάει

Μύρισε ο δυόσμος
άνοιξε ο κόσμος
κι ένα αεράκι φυσάει

Κι όταν μεθύσεις
να μου χαρίσεις
ένα τραγούδι που σπάει τα χείλη σου
και ξεψυχάει

Έλα μαζί μου
όλη η ζωή μου
απ' όνειρο σ' όνειρο πάει

Πήρα τη μέρα
στη φόρεσα βέρα
στο δάχτυλο να σε πονάει

Κι αν μ' αγαπήσεις
μη με κρατήσεις
γιατί στο τέλος του Μάη
θα γίνω πουλί που πετάει


Καθρέφτης

Μια μέρα ήρθε στο χωριό η γυναίκα ταραντούλα
και όλοι τρέξαν να τη δουν
Άλλοι της πέταξαν ψωμί κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι, ένα παιδί
ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί

Κι είπε "ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν
αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάζουν"
Κι είπε "ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν' κομμάτια"

Μια μέρα ήρθε στο χωριό άγγελος πληγωμένος
τον φέρανε σ' ένα κλουβί
Κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος
την ομορφιά του για να δει

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι, ένα παιδί
ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί

Κι είπε "αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου
Πάρε τσεκούρι και σπαθί και κόψε τα φτερά σου"
Κι είπε "ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
Γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν' κομμάτια"


Μισό φεγγάρι

Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά
γι' αυτό τη γη δεν έχεις περπατήσει
Με δυο φτερά μ' ανοιγμένα τα πανιά
θα περιμένεις για πάντα να φυσήξει

Κόκκινο χρώμα στα σύννεφα και στα μαλλιά
που σου 'χα πλέξει μια μέρα μια πλεξίδα
κι είπες σιγά "το τέλος να κοιτάς
να 'χω το βλέμμα σου στον άνεμο πυξίδα"

Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ
Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες
που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω

Μέσα σε λίμνες και θάλασσες σε είχα δει
το ένα σου μέρος το κρυφό να καθρεφτίζεις
και με μαχαίρι τρίκοπο, μαβί
το πρόσωπό σου μέσα στο νερό να σκίζεις

Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ
Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες
που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω

Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά
τ' άλλο μισό το πήρε το σκοτάδι
Κι έτσι το βλέμμα σου στέλνεις μακριά
σαν ουρλιαχτό
και σαν ευχή
και σαν σημάδι


Έχω μια λέξη

Έχω μια λέξη για να πω
μα είναι το στόμα μου κλειστό
και την κρατάω μέσα μουνα μεγαλώνει
Γύρω μου απλώνει
το φιλοθεάμον μου κενό
Σ' ένα μονόλογο παλιό
ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα

Ψυχή μου κλώσσα
μου είχες πει κάποια φορά
μέσα στα λόγια το πολλά
πως πριν κατέβουμε στη γη ήμαστ' αστέρια
Σπασμένα χέρια
τώρα μου δίνεις να πιαστώ
και το μικρό μου εαυτό
μέχρι την άλλη μου ζωή θα ξεπουλάω
Σε ποιον χρωστάω

Σε ποιον τη λέξη μου να πω
και ποιου το χέρι τρυφερά θα την κρατήσει
Που έχω ζήσει
Σε τίνος τ' όνειρο να μπω
μια λέξη μόνο να του πω και να το σκάσω
Αχ να ξεχάσω

Λέγαν σαν ήμουνα μικρός
πως είν' ο κόσμος σκοτεινός
μ' από τα φώτα τα πολλά πώς έχω λιώσει
Έχω πληρώσει
Έδωσα χώμα και νερό
μήπως σωθεί ό,τι ακριβό έχω γνωρίσει
και ό,τι γνήσιο έχω ζήσει
Έχω ξοφλήσει

Έχω μια λέξη για να πω
μα είναι το στόμα μου κλειστό
και την κρατάω μέσα μου
να μεγαλώνει
Και με σκοτώνει
σ' έναν ισόβιο τοκετό
το 'να μου μέρος το κρυφό
και νιώθω μέσα απ' τη βαθιά μου εγκυμοσύνη
αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη
Ευγνωμοσύνη


Όσα η αγάπη ονειρεύεται

Παίρνω απόσταση απ' το χθες
να 'ρθούνε κι άλλες εποχές
Να 'ρθουνε λύπες και χαρές
καινούριες να σου τις χαρίσω

Παίρνω απόσταση απ' το χθες
για να μπορέσω να με θες
να βρω τραγούδια, μουσικές
καινούριες να σου τραγουδήσω

Έλα, μη μου καίγεσαι
θα σου χαρίσω ό,τι θες
Έλα, μη μου καίγεσαι
όλα μου τ' αύριο και τα χθες
στο τώρα θα τα κλείσω

Όσα η αγάπη ονειρεύεται
τα αφήνει όνειρα η ζωή
Μα όποιος στ' αλήθεια ερωτεύεται
κάνει τον πόνο προσευχή
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται

Παίρνω απόσταση άμα θες
κι από τις πρώτες μας ματιές
για να μπορέσω με γητειές
καινούργιες να στις ξαναδώσω

Βρίσκω στον έρωτα γιατρειές
να τον γιατρέψω απ' τις πληγές
και στολισμένο χαρακιές
καινούριες να τον ξανανιώσω


Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος

Σαν ξημερώσει η μέρα μη θυμηθείς
Λαβύρινθος η μνήμη και θα χαθείς
κι είναι πολύς ο δρόμος να τον μετράς
μ' ένα σχοινί στη θέση της καρδιάς

Κυλάει το ποτάμι και προχωρά
Σου παίρνει τη στιγμή σου και τη γερνά
Κι είναι πολύς ο χρόνος να τον μετράς
μ' ένα ρολόι στη θέση της καρδιάς

Ασήμαντες εικόνες σε κυνηγούν
Οι φίλοι σου κοιμούνται και πώς να δουν
Κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετράς
με μια καρδιά στη θέση της καρδιάς


Βυθός

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις
Αγάπη μου, πώς θα μ'αντέξεις
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις
Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις
σου το'χα πει ένα πρωί βροχερό

Θα σβήσω το φως
κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω
Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι απο μένα
μές σε δωμάτια κλεισμένα
το προσωπό σου θα ονειρευτώ
γιατί μες στ' όνειρο μόνο ζω

Στα σοβαρά μη με παίρνεις, ειν' το μυαλό μου θολό
είναι κι ο κόσμος μου αστείος
Κι όταν με βάρεθεις τελείως
ψάξε αλλού να με βρείς όπως με θες

Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει
κοιτάζω έξω και χαράζει
Έγινε το αύριο πάλι χθες


Φως

Ξημέρωσε το καλοκαίρι
κι ήρθε ο ήλιος να το δει και πύρωσε
Ξημέρωσε κι όσα ο ύπνος
είχε χθες βράδυ ορκιστεί, τα πλήρωσε

Κι είναι το πρώτο φως της μέρας
που σου ταιριάζει να φοράς
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς
σαν μ' αγαπάς

Κι έγινε η μέρα μεσημέρι
κι ήταν οι ανθρώποι βιαστικοί και τρέχανε
Κι είχανε τ' όνειρο στο χέρι
το βγάζαν βόλτα σα σκυλί που πέθανε

Κι είν' ένα φως το μεσημέρι
που σου ταιριάζει να φοράς
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς
σαν μ' αγαπάς

Κοίτα πώς γέρνει τώρα ο ήλιος
και μεγαλώνει τις σκιές στα χώματα
Και πώς κοιτάζουν προς τα μέσα
κι αφήνουν να τα φανταστείς τα χρώματα

Κι είν' ένα φως μες το σκοτάδι
που σου ταιριάζει να φοράς
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς
σαν μ' αγαπάς.


Σταγόνες στο γιαλό

Κάποτε θα γνωριστούμε
τυχαία σε κάποιο σπίτι φιλικό
Θα συστηθούμε, βαθιά θα κοιταχτούμε
και θα'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό.

Κάποτε θα 'ρθουν καλοκαίρια
κι ύστερα το φθινόπωρο
Θ' αγαπηθούμε με τις καρδιές στα χέρια
και θα 'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό.

Κάποτε θα μου δίνεις ένα βλέμμα
κάποτε θα σου τραγουδώ
Θα 'σαι το σώμα, το αίμα θα 'μαι εγώ
και θα 'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό

Κι ύστερα τα χρόνια θα γεράσουν
κι ύστερα θα φύγουμε κι οι δυο
Θα ξεχαστούμε, αιώνες θα περάσουν
και θα 'μαστε κι οι δυο
σταγόνες στο γιαλό


Μαύρη πεταλούδα

Α! πως μικραίνει η απόσταση
κάτω απ' το φύλλο που πέφτει
Α! πως ο χρόνος σηκώνεται
και φανερώνεται άδειος

Πίσω, πίσω απ' τη σιωπή πνιγμένο πλοίο
νεκρό αντίο στην κουπαστή
Πίσω, πίσω απ' τη φωνή αδειάζει η σκέψη
και ακούει τη λέξη να ηχορραγεί

Μαύρη πεταλούδα παράξενη
μέσα στην ομίχλη διάφανη
Όποιος δε σε βλέπει ξεχνά
κι όποιος δε θυμάται
μαύρο θάνατο κοιμάται

Α! πως ηχούν τα βήματα
μέσα στο άδειο τοπίο
Α! πως φυτρώνει στο χώμα
γεμάτο χρώματα τραγούδι

Κι όταν, όταν το ποίημα ανοίγει μια χαράδρα
πίσω απ' τα κάδρα της γιορτής
Βγαίνει πάνω απ' τις χαρές
πάνω απ' τις σφαγές μας
πεταλούδα
με τη φτερούγα να αιμορραγεί


Ησυχία

Πολλά είπα, λίγα έζησα
και ξέμεινα εδώ πέρα
Το στόμα θάφτηκε βαθιά
η λέξη στον αέρα

-Είπες, είπες για ξένες λύπες

Με δυο τραγούδια προσπαθώ
όλους εσάς να πείσω
Μα ένα σας βλέμμα μου αρκεί
για να πισωπατήσω

-Είπες, είπες, λέξη δεν είπες

Μ' αν θα 'πρεπε να τραγουδώ
για όσα με πληγώνουν
Τα χείλη δε θα τ' άνοιγα
θα τ' άφηνα να λιώνουν

-Ησυχία, ησυχία, λέξη καμία

Γιατί όσα με πονούν βαθιά
δεν έχουν σημασία
Όταν στα χείλη φτάνουνε
χάνουνε την ουσία

-Η λέξη είναι μία, ησυχία, ησυχία, ησυχία 

Πίσω