1999 - ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ

Παράκληση

Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει
Μα εσύ που δεν πατάς τη γη
καν' τη ψυχή μου να πετάξει

Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι
ένα αεράκι να μας πάρει
Φωτιά κι' αέρας
να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας

Είν' η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το γιατί

Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει
το όνειρό μου ξαποσταίνει
Νερό κι' αρμύρα
να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει

Κι' αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς
τραγούδησέ τες, να χαρείς
Μ' ένα τραγούδι
να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας


Με τόσα ψέματα

Μ' έντυσαν οι μοίρες μου
με τραγούδια και μ' ευχές
και την πόρτα μου άνοιξαν
να φύγω, να 'ρθω, να σε βρω

Κι' ήρθαν πέντε ποταμοί
να μου πλύνουν το κορμί
κι' ήρθανε και δυο πουλιά
να μου μάθουν το φιλί

Κάτω στους πέντε ποταμούς
κάτω στους πέντε δρόμους
είδα τους φεγγαρόλουστους
τους μικρούς σου ώμους

Μα τ' άγγιγμά μου αρνήθηκες
μαύρη σιωπή εντύθηκες
κι' άπλωσα τα χέρια μου
κι' έμεινα στην ερημιά

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις
πως να σου πω το σ' αγαπώ να το πιστέψεις

Πήγα κι' ήπια το νερό
απ' την πηγή της λήθης
που σβήνει τα θυμίσματα
κι' όλους τους πόνους σβήνει

Μα πιο βαθιά μου χάραξε
τη θύμηση στον πόνο
κι' έμεινα πάντα να ζητώ
ένα φιλί σου μόνο

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις
πως να σου πω το σ' αγαπώ να το πιστέψεις

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις
πως να σου πω το σ' αγαπώ
πως να πιστέψεις


Στην αγορά του κόσμου

Χαμένος μες στο πουθενά
δεν θα βρεθώ ποτέ ξανά
στην πρώτη μου πατρίδα

Έψαξα μέσα μου βαθιά
κι' είδα μονάχα ερημιά
και πουθενά δε σε είδα

Άσε με πάλι να σε δω
έλα για λίγο φως μου
κι' ύστερα φύγε
κι' ας χαθώ στην αγορά του κόσμου

Πουλάω σ' άδεια μαγαζιά
δυο παραμύθια, δυο φιλιά
κι' όλα τα όνειρά μου

Σ' αυτό τον κόσμο τον καλό
χαρίζω, ψάχνω και ζητώ
και κλέβω τη χαρά μου

Άσε με πάλι να σε δω
έλα για λίγο φως μου
κι' ύστερα φύγε
κι' ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου


Θα 'μαι κοντά σου (όταν με θες)

Ξύπνησα μες στον ύπνο μου
κι' άκουσα δυο φωνές
Η μια μου είπε «ξέχνα την
και πάψε πια να κλαις»

Μα η άλλη ήταν η δική σου
Μέσα απ' του ύπνου, του εφιάλτη τις γραμμές
μου 'λεγε «αγάπη μου, κοιμήσου
θα 'μαι κοντά σου όταν με θες»

Τα χρόνια είν' αμέτρητα
μα η ζωή μικρή
Συνήθισα να σ' αγαπώ
συνήθισες κι' εσύ

Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φτηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος
τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
«Θα 'μαι κοντά σου όταν με θες».

Το παραμύθι τέλειωσε
κι' αρχίζει η ζωή
Αχ, να 'τανε η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινή

Τι να την κάνω τη ζωή μου
Στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί
να παραμυθιαστεί η ψυχή μου
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή
να σε πιστεύει όταν μ' αγγίζεις
τις νύχτες
όταν ψιθυρίζεις
όταν λες
«θα 'μαι κοντά σου όταν με θες»


Κόσμος πάει κι' έρχεται

Κόσμος πάει κι' έρχεται κι' ο κόσμος δεν αλλάζει
Ίδιος σαν ήταν πάντοτε, ίδιος θα είναι πάντα

Μακρύς όσο το βήμα μας, μικρός όσο η καρδιά μας
μεγάλος σαν τα μάτια σου όταν κοιτάς τ' αστέρια

Μη μου κλαις αγάπη μου, μην κλαις...


Όνειρο ήτανε

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
Τίποτα πια δε θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως
τα μάτια ανοίγω
για λίγο νεκρός, χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι' έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο
μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μη ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι' από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό της να λέει
«όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε»

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
θα' μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι' ακουμπάς την ψυχή μου
με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι, φεύγεις
Ανοίγω τα μάτια κι' αμέσως πεθαίνεις
Μη ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι' από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό σου να λέει
«όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε»


Αδιέξοδο

Δεν έχω τι να τραγουδήσω, τι να πω
είν' η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
κι' έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
για τίποτ' άλλο πια να μη ξαναμιλήσω

- Μα πάλι πως θα ζήσω;

Μες σε σχολεία, μέσα σε πανεπιστήμια
μέσα σε ωδεία, σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια, άλλος μπήκα κι' άλλος βγήκα
κι' έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα

- Κι' ένσημο για το ΙΚΑ

Φεύγει η ζωή, τελειώνει
σαν σεντόνι φανερώνει
ότι αγαπούσα και το άφησα
ότι μισούσα και το κράτησα

Φεύγει η ζωή, τελειώνει
σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα
τον μέσα κόσμο μου που έχασα
- Με τέτοια πού' χω ψυχολογία πως θα βγω στη συναυλία;
«Πάρε τα πάνω σου μικρέ, πάρε τα πάνω σου
πάρε μολύβι κι' έλα, κάθισε στο πιάνο σου
και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις την ψυχή»

-Μ' άραγε θα μου βγει;

«Πρέπει ν' αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις»
Αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι

-Τη μια τους νότα στο σκοτάδι


Ταξίδι

Λουλούδια και τραγούδια και τάματα
σου φέρνω να στεγνώσεις τα κλάματα

Πράσινους κήπους θ' απλώσω να ξαπλώσεις
κι' αν λίγο με νιώσεις το γέλιο σου θα δω
Κι' όσα σε πνίγουνε δάκρυα κι' όσες πίκρες
στη θάλασσα ρίχτες το γέλιο σου να δω

Στον ύπνο και στο ξύπνιο και στ' όνειρο
σκοτάδι δίχως τέλος και όριο

Μα εγώ θ' ανάψω κεράκια τα όνειρά μου
αγάπη δικιά μου στο φως τους να σε δω
Κι' όταν θα κάψω λαμπάδες τα φτερά μου
κρυμμένη ομορφιά μου στο φως τους θα σε δω

Ο κόσμος μας μεγάλος κι' απέραντος.
Χανόμαστε στα βάθη του σύμπαντος

Μα εγώ θα κάνω ταξίδι τη ζωή μου
αγάπη ακριβή μου για να' ρθω να σε βρω
Μέσα στ' αστέρια σαν φως θα ταξιδέψω
σαν άστρο θα πέσω για να' ρθω να σε βρω


Σπασμένο

Γκρίζα και θλιμμένη μια βροχή και
έπεφτε και σου 'μοιαζε πολύ και
έφυγε και μ' άφησε βρεγμένο
στέγνωσε και μ' άφησε σπασμένο

Τζάμια, κρύσταλλα και γυαλικά και
θρύψαλα τα λόγια που σωπαίνω
Θρυμματίζω σύννεφα βαριά, για
να με δει ο καθρέφτης μου σπασμένο

Το κορίτσι που ήθελε πολλά, μου
φύτεψε μια τρύπα στην καρδιά και
μέσα από το στήθος το ανοιγμένο
βγαίνει το τραγούδι μου σπασμένο

Κάθε σου ματιά χαραγματιά και
κάθε χάδι σου τραυματισμένο
Μες στα δάχτυλά σου μια φωτιά και
ένα ρόδι κόκκινο, σπασμένο


Μεσάνυχτα Σαββάτου

Πέρασες απ' την αυλή μου
κι' έφυγες ξανά
σαν κομήτης της ερήμου
που φεγγοβολά

Σαν φτερούγα θα ξανάρθεις
θα ξαναφανείς
να σε δει ο γερακάρης
και ο ποιητής

Ήσουν άγγελος
ήσουν θάνατος
ήσουνα ζωή

Όταν λιώσουνε τα χρόνια
θα με δεις ξανά
Στα μαλλιά μου θα 'χω χιόνια
θα' χεις γιασεμιά

Θα 'χω μνήμη του θανάτου
μνήμη του καιρού
που μεσάνυχτα Σαββάτου
ήσουνα παντού

Ήσουν άγγελος
ήσουν θάνατος
ήσουνα ζωή
Πώς περάσαν χίλιες μέρες
κι' ήρθε Κυριακή


Requiem

Πώς το 'φεραν ο χρόνος κι' ο καιρός
σε τραγουδιάρα χώρα μοναχός
Καλογεράκος γκρίζος, σκονισμένος
ψαλμός αποδεκατισμένος
κρυφός, κλεισμένος, σιωπηλός

Κλείνεις καλά το σπίτι σου
γεμίζεις το ποτήρι σου
βαφτίζεις το κλειδί σου φυλακή
Ότι σ' ελευθερώνει σε κλειδώνει
κι' ότι σε φανερώνει είναι που δεν το διάλεξες εσύ

Είσαι άλλος ένας μέσα στους πολλούς
Δωμάτιο σ' ένα σπίτι από καπνούς
Κι' είσαι μια τυφλωμένη καπνοδόχος
κι' ο κουρασμένος ξενοδόχος του άφραγκού σου εαυτού

Κλείνεις το παραθύρι σου
και σπάζεις για χατίρι σου
τη λέξη που αγαπούσες πιο πολύ

Ότι δε σε σκοτώνει σε χρεώνει
κι' ότι σε ξεπληρώνει
είναι η αφεντιά σου η μισή

Μια μέρα θα βγω απ' το σπίτι και θα' χουν φύγει όλοι
Παντού ερημιά, όλα παρατημένα ανοιχτά
ένα ξυπνητήρι θα χτυπά και κανείς δε θα το κλείνει
Ήρθε το τέλος του κόσμου
Μπήκαν σε κάτι τεράστια ιπτάμενα κλουβιά
και φύγαν να γλυτώσουν
Όσους δεν χώρεσαν τους σκότωσαν
κι' έμεινα μόνος

Μα πως δεν το έμαθα;
Το είπε το ραδιόφωνο - το είχα κλείσει,
το είπε η τηλεόραση - την είχα σπάσει,
το είπαν οι αρμόδιοι - δεν ψήφισα
κι' έμεινα εδώ.

Θα βάλω τα καλά μου
Θ' ανέβω στο λόφο να δω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
Θα θυμηθώ ένα παραμύθι

Κάπου μακριά οι άνθρωποι
θα νομίζουν πως είναι ακόμα ζωντανοί

Θα ξημερώσει ο πόνος και θα δεις
το φως της σταυρωμένης Κυριακής
Θα 'ναι το σύννεφο άδειο, δίχως λόγια
σταματημένα τα ρολόγια
θ' ακούν το χτύπο της βροχής

Κλείνεις καλά τ' αυτιά σου
και στ' αγέννητα παιδιά σου λες
τα όνειρα που δεν πρόλαβες να δεις

Ότι κι' αν σε γλιτώνει
δε σε σώνει
σε γαντζώνει
στην αγχόνη της κρυμμένης σου ζωής


Μικρό μου τραγουδάκι

Μικρό μου τραγουδάκι
σου λείπει το στιχάκι
που θα 'κανε τον ήλιο ν' ανατέλλει

Σου λείπει η μαγεία
κι' η ωραία μελωδία
και δε γλυκαίνεις τις καρδιές σαν μέλι

Μα εγώ θα σ' αγαπώ μικρό μου
στο πιο κρυφό μουρμουρητό μου
και θα σε ψιθυρίζω πάντα
σαν να' σουνα όμορφη μπαλάντα 

Πίσω