11.11.2011

Οκτώβριος 2011
(Δημοσίευση ένα μήνα αργότερα)

Εσύ που με διαβάζεις, ζεις στο μέλλον

---------------

Kρυολογημένος, όπως πολύ συχνά, "...very bad, very-very bad, terrible headaches, strong pain in the stomach, diarrhoea, very dizzy, throw out every day", που λέει κι ο Τζιμάκος, απολαμβάνω κρυολόγημα χωρίς συναυλίες. Άλλο πράμα!

Δεν μπορώ να κάνω και πολλά, διαβάζω ότι αρπάξει το χέρι μου απ΄ το κομοδίνο: «Συνοπτική Ιστορία του Κόσμου», του Geoffrey Blainey. Ο συγγραφέας, ένας Αυστραλός καθηγητής, συντηρητικός, ψηφισμένος στους "100 εν ζωή Αυστραλιανούς Θησαυρούς", μού μοιάζει κυριούλης. Απλώνω στραβά το χέρι να πιάσω τίποτ’ άλλο, μου ‘ρχεται βαρύ, ένας ογκώδης τόμος: «Θ. Δοστογέφσκη, Το έγκλημα και η τιμωρία, μετάφρασις Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, Πρόλογος Εμμανουήλ Ροΐδη». Αδύνατον για την ώρα! Αρχίζω την ιστορία του κυριούλη.

Μου αρέσουν τα πρώτα κεφάλαια, αυτά για τους αρχαίους ημών «πρωτογόνους». Τους φαντάζομαι να περιπλανιούνται σε μια παρθένα, άγρια Γη, σε μικρές ομάδες. Χωρίς πολλά λόγια (η ομιλία δεν ήταν το φόρτε τους, αργότερα αναπτύχθηκε), χωρίς χρήματα, υπάρχοντα, διαβατήρια, χάρτες. Ταξιδεύω μαζί τους, ευτυχής και γλαρωμένος.

Κι εκεί που πάει να με πάρει ο ύπνος κάτω απ’ τον απέραντο, προϊστορικό ουρανό, κάτω από ένα φεγγάρι αγνώστων λοιπών στοιχείων, κάνω το λάθος να συνεχίσω: Αν δεν πέθαιναν από συνάχι, πονόδοντο, λιοντάρι, φίδι, έντομο, σπασμένο πόδι, κρύο, λάβα, γέννα ή κεραυνό, αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν μέχρι τα 35-40 τους.

Ξυπνάω άρων-άρων υπέργηρος, ένας συναχωμένος Μαθουσάλας στη ζέστη του κρεβατιού του, με πυτζάμες, κουβέρτα, μαξιλάρι, πορτατίφ, ρακόμελο, θερμόμετρο, αναβράζουσες βιταμίνες, παυσίπονα, αποχρεμπτικό, βρογχολυτικό, αλατόνερο, σπρέυ μύτης και χαρτομάντηλα. Σκέφτομαι πόσες φορές θα είχα πεθάνει ως τώρα χωρίς φάρμακα, εγώ ο φιλάσθενος. Θα μ’ είχε κλάψει άναρθρα η τριχωτή, βρωμούσα, πρωτόγονη μάνα μου εδώ και χρόνια. Κι ευχαριστώ το Θεό που με γέννησε μια όμορφη κυρία σε μαιευτική κλινική, το 1969. Τη χρονιά που, προς δόξαν σύσσωμης της ανθρωπότητας, καρφώθηκε η Αμερικανική σημαία στο φεγγάρι.

---------------

Με τα πολλά, ξανακοιμάμαι. Μέσα στον πυρετώδη ύπνο, βλέπω τους 300 μετανάστες, που πριν από μερικούς μήνες τόλμησαν να αναστατώσουν την υπέροχη ζωή μας και τη γαλήνη μέσα στην οποία ζει η πεντακάθαρη φυλή μας τις τελευταίες χιλιετίες. Είμαι ξαπλωμένος μαζί τους, τυλιγμένος σε κάτι κουβέρτες. Οι κουβέρτες είναι μπεζ, το ξύλινο πάτωμα είναι μπεζ, τα πρόσωπά τους είναι μπεζ, μόνο εγώ είμαι κάτασπρος, χλωμός και άρρωστος. Ένας μου δίνει νερό και μου λέει: «Πρέπει να σε φροντίσουμε». «Θα πάω σπίτι, του λέω, έχω σπίτι».

Ξυπνώ. Τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι; Ο Σκάι, παρουσιάζοντας τις κύριες ειδήσεις στις 5 Μαρτίου, είχε πει: «Τραβούν επικίνδυνα το σχοινί οι μετανάστες απεργοί πείνας. Απέχουν εκβιαστικά ακόμη κι από το νερό, στο νοσοκομείο ακόμη επτά». Επιστρέφω στο βιβλίο του Blainey. Λέει για τις μετακινήσεις πληθυσμών στα προϊστορικά χρόνια, για το πώς οι άνθρωποι κινδύνευαν προκειμένου να βρουν τροφή και ένα ασφαλέστερο μέρος να ζήσουν. Για το πώς άλλαζαν μέρος σε μια Γη ανοιχτή, χωρίς ιδιοκτησία, πολύ πριν μπουν "σύρματα στα λιβάδια", ανάλογα με τις ανάγκες της ομάδας, τον καιρό και την άσβεστη επιθυμία του ανθρώπου για εξερεύνηση. Για το πώς πέρασαν τα παγωμένα μονοπάτια του βορρά, πώς ταξίδεψαν μέσα στα τροπικά δάση, πώς διήσχισαν με μονόξυλα ή σχεδίες τα θαλάσσια περάσματα. Πώς διεκδίκησαν μέρη από προηγούμενους κατοίκους. Πώς πάλεψαν, πώς πάγωσαν, πώς πείνασαν, πώς πνίγηκαν.

Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε για όσους δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στον «ανεπτυγμένο κόσμο». Μετακινούνται εκούσια ή ακούσια, χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς γλώσσα, χωρίς συντρόφους, χωρίς οικογένεια, χωρίς τόπο, χωρίς χρόνο, χωρίς πρόσωπο. Κρύβονται κάτω από φορτηγά, φυλακίζονται, πεθαίνουν από ασφυξία σε κοντέινερς, πεθαίνουν από το κρύο, πνίγονται στη θάλασσα ή στον Έβρο, ανατινάζονται από νάρκες, θάβονται σε κοιμητήρια - χωματερές. Δεν ειδοποιείται η οικογένεια για το θάνατο του παιδιού τους, αφού στοιχεία δεν υπάρχουν. Πεθαίνουν εδώ και τώρα. Πεθαίνουν σαν πρωτόγονοι, σήμερα. Το 2011. Πεθαίνουν εδώ, στα χώματα του σύγχρονου, ελεύθερου τόπου μας. Ελευθερία και θάνατος.

---------------

Μιλώντας για ελευθερία, μια εφημερίδα, αναφερόμενη στις εμφανίσεις του χειμώνα, έγραψε στο φύλλο της 4ης Σεπτεμβρίου: «...το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο συζητά με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη». Εννοούσε προφανώς χωριστά, αφού δεν συζητήσαμε με την Ελευθερία ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αν και ούτε κατά μόνας «συζήτησα» με το Γυάλινο. Μία κυπριακή ιστοσελίδα θεώρησε πως η συνεργασία είναι σίγουρη και έσπευσε να τη διαφημίσει, λέγοντας μάλιστα πως θα συζητηθεί. Κουβέντα να γίνεται…

---------------

Από το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο πάντως, κυκλοφορεί σύντομα το διπλό άλμπουμ με την περσινή ηχογράφηση. Γιώργος Καλούδης, Σωτήρης Λεμονίδης, Μιχάλης Καπηλίδης και το φωνητικό σύνολο «Εν Φωναίς». Θα πωλείται χωριστά, αλλά θα συμπεριλαμβάνεται και σε μια κασετίνα με τους προσωπικούς μου δίσκους από το ‘97 μέχρι σήμερα (Ο Δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος, Ανεμοδείκτης, Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή, Νεροποντή, Εκτός τόπου και χρόνου, Συνάντηση, Που Δύσην ως Ανατολήν και το εν λόγω live), που θα κυκλοφορήσει πάνω-κάτω τις ίδιες μέρες και θα περιέχει επίσης εκτυπώσεις των έργων του πατέρα μου για τα εξώφυλλα.

Αν ενδιαφέρεστε για την κασετίνα, μην πάρετε το live και το πληρώσετε δυο φορές. Αν ενδιαφέρεστε αποκλειστικά για το live, μην πάρετε την κασετίνα και πληρώσετε και για τα υπόλοιπα. Αν δεν ενδιαφέρεστε για τίποτα, πάρτε το Bachianas Brazileiras του Villa Lobos με τη Victoria de los Angeles, είναι ένα αριστούργημα!

---------------

Πέρασα άσχημα στο Γκάζι, στις 5 Σεπτεμβρίου. Ελάχιστες συναυλίες έχω να θυμάμαι, όπου να ταλαιπωρήθηκα και να κατέβηκα από τη σκηνή άδειος. Και, όποτε συνέβη, είχε να κάνει περισσότερο με το κοινό παρά με τη σκηνή. Αυτή τη φορά όμως το κοινό ήταν εξαιρετικό και σίγουρα επιεικές.

Στην τελευταία πρόβα, στο στουντιάκι του Μιχάλη, όλα έδειχναν σωστά: Τα τραγούδια, όπως τα διαμορφώσαμε όλοι μαζί τα τελευταία 4 χρόνια, κάποια άλλα που θα παίζαμε πρώτη φορά, η μεταξύ μας ενέργεια που δεν έλειψε ποτέ, ο ήχος της μπάντας, η χαρά της συνεύρεσης μετά από 15 μήνες.

Στη συναυλία όμως, στατικά κύματα στον ήχο δεν μας επέτρεψαν να έχουμε σαφή εικόνα του κουρδίσματος. Οι εντάσεις, στην προσπάθεια να καλυφθεί ηχητικά ένα κοινό πολύ μεγαλύτερο από αυτό που περιμέναμε, ήταν μεγαλύτερες των αντοχών μας. Όλα αυτά, μαζί με την πιθανότητα να είναι αυτή η τελευταία μας συναυλία σαν σύνολο, (επαληθεύτηκε, μιας και η συναυλία της Θεσσαλονίκης ακυρώθηκε λόγω της Διεθνούς Έκθεσης), μάς δημιούργησαν μια ένταση άνευ προηγουμένου. Και η ενοχή απέναντι στο κοινό που όρθιο παρακολουθούσε, μ' έκανε ακόμη χειρότερο. Δεν υπήρξε, από μεριάς μου, ούτε ένα λεπτό συγκέντρωσης, ούτε μια στιγμή αβίαστη. Δεν κατάφερα να λειτουργήσω ούτε σαν μουσικός, ούτε έστω σαν επαγγελματίας. Δεν αισθάνομαι καμία υποχρέωση απέναντι στο κοινό, εκτός από το να είμαι αληθινός. Και στην περίπτωση, αληθινή ήταν μόνο η αδυναμία μου. Ζητώ συγνώμη.

---------------

Την ίδια μέρα, στις 5 Σεπτεμβρίου, ο πρόεδρος Χριστόφιας κατέθετε σε δικαστήριο για την έκρηξη στο Μαρί, που στοίχισε τη ζωή σε 13 ανθρώπους. Καθόταν σ’ ένα τραπεζάκι κατά την ένορκη μαρτυρία του, ενώ δεξιά του κάθονταν οι δικαστές. Μπροστά του, πολύ κοντά, κάθονταν οι συγγενείς των νεκρών, με τις φωτογραφίες των χαμένων ανθρώπων τους. Προχθές βγήκε το πόρισμα της Ερευνητικής Επιτροπής, που τον κρίνει ένοχο, καταλογίζοντάς του σοβαρότατες προσωπικές και θεσμικές ευθύνες.

Δεν χάρηκα που ο Χριστόφιας μπήκε σε τέτοια δύσκολη θέση, η ταπείνωση και ο εξευτελισμός κάθε ανθρώπου είναι ιερά πράγματα, πέρα απ’ το αν έχει φταίξει ή όχι, και δεν είναι για να τα μειώνει κανείς επιχαίροντας. Χάρηκα γιατί, σε άλλους τόπους, εκτός Ελληνικής Δημοκρατίας, τα αυτονόητα φαίνεται να τηρούνται. Ζώντας στην Ελλάδα όλη σχεδόν την ενήλικη ζωή μου, μού φαίνεται αδιανόητο ο εν ενεργεία αρχηγός ενός κράτους να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία, τόσο άμεσα και οδυνηρά. Και μάλιστα να κρίνεται ένοχος. Εδώ ποτέ δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Δεν συνέβη για πολύ, πολύ σοβαρότερα πράγματα, για λάθη με πολύ περισσότερα θύματα. Εδώ κανείς "αξιωματούχος" δεν λογοδοτεί για τίποτε. Κι αν το κάνει, λογοδοτεί συνήθως απέναντι σε ομοίους του, οπότε δε μετράει.

---------------

Πήρα πιάνο! Κανονικό, μαύρο, γυαλιστερό πιάνο. Δεν είχα ποτέ μου πιάνο, το ήθελα από παιδί. Κάθε τόσο πάω στο σαλόνι, το κοιτώ, το αγγίζω με τα αδέξια δάχτυλά μου και παίζω κάτι. Το σπίτι που κατοικώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια βολεύει αρκετές οικογενειακές και άλλες ανάγκες, αλλά σαν σπίτι δεν αγαπιέται εύκολα. Τώρα όμως, παίζεις δυο ακκόρντα και διαπερνιούνται οι τοίχοι απ’ τον ήχο, αλλάζουν τα πρόσωπα των παιδιών, μια σιγουριά και μια γαλήνη εγκαθίσταται στο χώρο, σαν συγκάτοικος που γλυκαίνει με την παρουσία του τα μπετά και τα αλουμίνια.

Είναι ένα φτηνό, γιαπωνέζικο, μεταχειρισμένο όρθιο, 34 ετών. Ήρθε με κοντέινερ, μαζί με άλλα, ανάλογα πιάνα, από την Ιαπωνία. Μου φαίνεται παράξενο ένα όργανο τόσων χρονών να κάνει τέτοιο μεγάλο ταξίδι. Να μπαίνει στο καράβι και να ταξιδεύει τη μισή υφήλιο, για να καταλήξει στα χέρια ενός καινούργιου ιδιοκτήτη, που στην περίπτωση είναι σίγουρα χειρότερος πιανίστας από τον προηγούμενο. Κάποιος Ιάπωνας ακουμπούσε τα μικρά του δάχτυλα, χρόνια τώρα στα πλήκτρα, μελετούσε ή απλά χανόταν στον ήχο, το ξεσκόνιζε, το κούρδιζε. Ρώτησα τον πωλητή αν μπορώ να βρω σε ποιον ανήκε προηγουμένως, «αδύνατον» μου είπε. Σκέφτηκα πως είναι σαν τα υιοθετημένα παιδιά που οι θετοί γονείς δεν ξέρουν τους φυσικούς, και το αντίστροφο.

---------------

Ξαναδιαβάζω το πυρετικό, πιο πάνω κείμενο. Δεν είναι και σπουδαίο, αλλά λέω να τ' αφήσω ως έχει. Δεν είναι όλα τα κείμενα για όλες τις δουλειές. Μπορεί να φανεί χρήσιμο εξυπηρετώντας άλλες σας ανάγκες. Βέβαια, ένα μειονέκτημα των κειμένων που δημοσιεύονται στο διαδύκτιο, είναι πως δεν μπορείς να τα διαβάσεις στην τουαλέτα. Εκτός κι αν τα τυπώσεις. Ή αν κουβαλάς λάπτοπ, αλλά αυτό αγγίζει τα όρια της ανωμαλίας, άσε που είναι αδύνατον να το ισορροπίσεις στα γόνατά σου αν το στούντιο σου διαθέτει τούρκικη, όπως το δικό μου. Ένας φίλος, φανατικός αναγνώστης αποχωρητηρίου, μού είπε: «Μού είναι αδύνατον να μη διαβάζω στην τουαλέτα. Όταν δεν έχω κάτι άλλο, βγάζω και διαβάζω το παπούτσι μου».

Τόσοι αιώνες πρόοδος

κι ακόμα αφοδεύουμε.

Κι εσύ ακόμα καρτεράς

πως θ' αγγελέψει ο κόσμος

Αν δεν σας ικανοποιεί το παρόν κείμενο, διαβάστε αυτό που δημοσίευσα τον προηγούμενο μήνα ή το παπούτσι σας. Αν ούτε αυτά σας ικανοποιούν, αλλά ξέρετε αγγλικά και ασχολείστε με τη λόγια μουσική του 20ού αιώνα, διαβάστε το εξαιρετικό βιβλίο “The rest is Noise, Listening to the Twentieth Century” του Alex Ross, όπως και το «Σοστακόβιτς και Στάλιν» του Σολομόν Βολκόβ, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τον Λέανδρο Πολενάκη. Και ακόμη, τη νέα ποιητική συλλογή του Σπύρου Αραβανή «Η ιστορία ενός ανθρώπου».

---------------

Links:
http://xronika05.blogspot.com/2011/09/blog-post_1899.html
http://www.therestisnoise.com
http://www.google.com/imgres?q=χριστόφιας+κατάθεση+συγγενείς...
http://www.google.com/imgres?q=frank+zappa+toilet+photo...

 


Πίσω