2008 Μάιος - Περιοδικό Time Out

Πριν λίγες μέρες βρεθήκατε στην εκπομπή της ΕΡΤ «Ελληνικό Πανόραμα», όπου δηλώσατε ότι πολύ σύντομα θα μπείτε και πάλι στο στούντιο. Να υπολογίσουμε ότι το υλικό είναι έτοιμο;

Το υλικό δεν είναι ποτέ έτοιμο. Ευτυχώς αισθάνομαι ο ίδιος έτοιμος αυτή την εποχή να συγκεντρωθώ, να το συγκεντρώσω, να δω τις ανάγκες του, να το αντιμετωπίσω. Και να ζήσω μαζί του μέχρι να διαμορφωθεί σε ένα σύνολο.

 

Αν και η πενταετία που μεσολάβησε (από τον «Προσκυνητή») δεν ήταν περίοδος αγρανάπαυσης, θέλω να μου πείτε πόσο βοήθησε αυτή η «αποχή» στην ετοιμασία του καινούργιου σας υλικού;

Δεν υπήρξε αποχή. Μέσα σε αυτά τα σχεδόν πέντε χρόνια, έκανα (κυριολεκτικά) εκατοντάδες συναυλίες στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό, ατέλειωτα ταξίδια, μουσικές σπουδές, μελέτη. Συνεργάστηκα με δημιουργούς και μουσικούς που θαυμάζω. Έγραψα μουσική για ορχήστρα, ένα μπαλέτο, μουσική για θέατρο, έβγαλα ένα δίσκο με Κυπριακά τραγούδια, ένα με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Συγκέντρωσα τις συμμετοχές μου σε ένα album και βγήκε ένα live με την Αλεξίου και το Μάλαμα. Μου φαίνονται πάρα πολλά. Για μένα, αυτή η πενταετία ήταν καλλιτεχνικά γεμάτη και πολύτιμη.

 

Αφουγκράζεστε τις ανάγκες του κοινού σας σε ότι αφορά στο τι αναμένουν από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και την κάθε καινούργια του δουλειά; (Πάντως, για το άλμπουμ «Που Δύσην ως Ανατολήν» δηλώσατε ότι, έγινε από ανάγκη έκφρασης ενός κόσμου ολόκληρου).

Ποτέ δεν το είπα αυτό. Είπα πως ασχολήθηκα με τα Κυπριακά τραγούδια για να ενσωματώσω ο ίδιος την καταγωγή μου, έναν κόσμο ολόκληρο που με γέννησε, να εκφράσω την παράδοσή μου έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι και όπως μπορώ. Είμαι σίγουρος πως «ένας κόσμος ολόκληρος» δεν περιμένει εμένα για να εκφραστεί, και ευτυχώς. Εγώ χρειάζομαι τον κόσμο για να εκφραστώ.
Δεν σκέφτομαι στη διάρκεια της δημιουργίας ενός δίσκου αν θα αρέσει το υλικό ή όχι. Καμιά φορά στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας από το studio στο σπίτι, μετά την ηχογράφηση, μου περνά απ' το μυαλό αν αυτό που μόλις έκανα αφορά κανέναν άλλον εκτός από μένα. Το σκέφτομαι όμως μετά.

 

Κάθε φορά που ετοιμάζετε ένα άλμπουμ, μπορείτε να ξεχωρίσετε (από πριν) ποια τραγούδια θα «παιχτούν» πολύ, δίνοντας έτσι την απαιτούμενη ώθηση στο άλμπουμ;

Δεν έχω τέτοιο ταλέντο. Ίσα-ίσα, όταν καταλαβαίνω πως τα ΜΜΕ προτιμούν κάποιο τραγούδι, ρίχνω το βάρος συναυλιακά σε κάποιο άλλο για να ακουστεί κι αυτό. Τα τραγούδια είναι σαν παιδιά. Κάποια καταφέρνουν από μόνα τους να γίνουν γοητευτικά ή χρήσιμα μεγαλώνοντας, κάποια άλλα χρειάζονται μια παραπάνω στήριξη για να τα αγαπήσει ο κόσμος. Και κάποια άλλα, ανθίζουν στη σιωπή.

 

Πιστεύετε ότι ένα καλός δίσκος μπορεί να πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα ακόμα και σήμερα που ζούμε στην εποχή του downloading;

Το πιστεύω και το βλέπω να γίνεται. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη ακόμη να κρατήσει το δίσκο στο χέρι του. Να ανοίξει το βιβλιαράκι, να δει το εξώφυλλο, να το τακτοποιήσει κάπου μέσα στο σπίτι του. Υπάρχει μουσική που δεν εξυπηρετεί την επίδειξη. Που δεν χρησιμεύει ως ring-tone κινητού. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγοράζουν μουσική για να την ακούσουν (ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι), θα υπάρχουν και οι δίσκοι.

 

Πρόσφατα διάβαζα μια συνέντευξη ενός συμπατριώτη μας καλλιτέχνη ο οποίος τραγουδά σε πίστες στην Αθήνα. Λίγο-πολύ έλεγε ότι η νυχτερινή διασκέδαση περνά κρίση, αφού εκεί που τα μαγαζιά μέχρι πριν λίγα χρόνια δούλευαν κάθε βράδυ, σήμερα δουλεύουν με το ζόρι τρεις φορές την βδομάδα. Θέλω ένα σχόλιο σας επί τούτου.

Λυπάμαι αφάνταστα που δεν πάνε καλά οι δουλειές τους. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί ο κόσμος έγινε καλύτερος, αλλά γιατί δεν έχει πια τα χρήματα που αυτοί οι καλλιτέχνες ζητούν για να τους τα δώσει. Σίγουρα θα βρουν τρόπους τα διαφυγόντα κέρδη να ξανακερδηθούν αλλιώς. Οι σπόνσορες ποτέ δεν πεθαίνουν.

 

Ποια τάση επικρατεί σήμερα στα live; Παρατηρούμε πάντως ότι πολλοί καλλιτέχνες φτιάχνουν μικρά σχήματα και παρουσιάζουν προγράμματα με unplugged χαρακτήρα. Ο Σαββόπουλος με τον Πυρήνα, ο Κότσιρας με το Τρίο, ενώ κι εσείς αυτό το διάστημα παίζετε με τρεις μόνο μουσικούς. Είναι δική σας ανάγκη ή του κόσμου;

Ο αριθμός των μουσικών δεν καθορίζει την ποιότητα. Αυτό που μετράει είναι η πληρότητα της ηχητικής εικόνας, η ενέργεια, η αφοσίωση στο υλικό. Από τότε που ξεκίνησα, έχω παίξει πολύ συχνά τελείως μόνος, με έναν μουσικό, με δύο, τρεις, τέσσερις, οχτώ, δέκα, με συμφωνικές ορχήστρες, με χορωδία. Ποτέ μια συναυλία δεν υπήρξε επιτυχημένη επειδή ήμασταν πολλοί, ούτε επειδή ήμασταν λίγοι. Αν οι Police ήταν εφτά αντί για τρεις, θα ήταν καλύτερο συγκρότημα; Ειδικά όσον αφορά το τραγούδι, τα μικρά σχήματα ή οι solo εμφανήσεις, σε βοηθούν να κρατηθείς στην ουσία του τραγουδιού. Τα μεγάλα χρειάζονται μεγάλη αυτοπειθαρχία, συγκέντρωση και αλληλοσεβασμό εκ μέρους όλων ώστε να μην βρεθείς να κολυμπάς σε μια πολύ ενδιαφέρουσα επιφάνεια, ξεχνώντας όμως όσα κρύβει ο βυθός.

 

Τα τραγούδια σας είναι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή σας;

Όχι.

 

Γνωρίζοντας ότι σας αρέσει να πειράζετε τον ήχο των τραγουδιών σας, αφού παρατηρούμε ότι οι ενορχηστρώσεις τους διαφέρουν από συναυλία σε συναυλία, θέλω να μου πείτε κατά πόσο θα επιχειρούσατε ποτέ να κάνετε κάτι ανάλογο με το Ξενοδοχείο του Σαββόπουλου (όπου συμμετείχατε κιόλας σε ένα τραγούδι). Να φτιάξετε δηλαδή ένα δίσκο, διασκευάζοντας ξένα αγαπημένα τραγούδια, δίνοντας όμως σε αυτά μια πιο φρέσκα ενορχηστρωτική αύρα.

Δεν το έχω σκεφτεί. Μου αρέσει να το κάνω καμιά φορά στις συναυλίες. Δισκογραφικά όμως προτιμώ να ασχολούμαι με καινούργιο υλικό.

 

Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας απωθημένο; Μια συνεργασία σε δισκογραφικό επίπεδο ή σε επίπεδο live, ένα μέρος όπου θα θέλατε να τραγουδήσετε, ή ακόμα μια ερμηνεία συγκεκριμένου έργου ενός από τους μεγάλους μας συνθέτες;

Επαγγελματικά δεν έχω απωθημένα. Καλλιτεχνικά, θα ήθελα να ακούσω την ορχηστρική μου μουσική παιγμένη από μια καλή ορχήστρα. Έχω δώσει μεγάλο μέρος του χρόνου και της ενέργειάς μου γράφοντας για ορχήστρα μουσικές που δεν τις έχω ακούσει ποτέ. Θα ήθελα πριν γεράσω, όσο αντέχω να προσπαθώ να γίνω καλύτερος, να παιχτούν για να δω τι έκανα.

 

Και κάτι για την Κύπρο, με αφορμή την «πτώση του τείχους» στην Λήδρας την περασμένη Τετάρτη. Πως φαντάζεται ο Αλκίνοος την λύση του Κυπριακού;

Η «πτώση του τείχους» γίνεται αφού βρεθεί η λύση. Αλλιώς, απλά μετακινούμε κάτι βαρέλλες, σε ένδειξη καλής θέλησης ή κούρασης. Η λύση, αν είχαμε φτάσει σε υψηλό πνευματικό επίπεδο σαν λαός (μιλάω και για τους Τουρκοκύπριους), θα είχε βρεθεί μέσα μας εδώ και καιρό. Ένας σπουδαίος ψυχίατρος έλεγε πως δύο άνθρωποι που συγκατοικούν άσχημα είναι σαν μια περιστρεφόμενη πόρτα που την σπρώχνουν και οι δύο. Γυρίζουν γύρω-γύρω, δεν πάνε πουθενά και ο ένας φωνάζει στον άλλον «γιατί με σπρώχνεις;». Αν δεν σταματήσουμε το σπρωξίδι (πράγμα που προϋποθέτει αγάπη και επίπεδο εκ μέρους όλων), αν δεν συνεργαστούμε ουσιαστικά, αφήνωντας πίσω εθνικισμούς, φανφάρες, λαϊκισμούς, φιλοδοξίες πολιτικών, πράγματα που μας κάνουν ευάλωτους στα χέρια της πολιτικής των μεγάλων και στη δική μας βλακεία, δεν θα πάμε πουθενά. Μα, υπάρχει καλή συγκατοίκηση χωρίς αγάπη; Θα σπρώχνουμε αενάως ο ένας τον άλλο μέχρι να πέσουμε και οι δυο. Θα νικήσει η πόρτα. Γι αυτό και δεν πιστεύω σε μια επιβεβλημένη λύση, ειδικά αν στηρίζεται στην μεταξύ μας εμπιστοσύνη και στην καλή θέληση. Δεν είμαστε έτοιμοι, δεν μας εμπιστεύομαι.

 

Θέλω να μου πείτε και δυο λόγια για το πρόγραμμα που θα παρουσιάσετε στην Κύπρο. Θα ακούσουμε καινούργιο υλικό;

Παλιά οι συνθέτες, λαϊκοί και μη, δοκίμαζαν το υλικό τους μπροστά στον κόσμο πριν το καταγράψουν δισκογραφικά. Κι εγώ, θυμάμαι, όποτε έγραφα τραγούδι, το έπαιζα την επόμενη μέρα. Σήμερα όποτε παίξει κανείς κάτι καινούργιο, ο κόσμος παίρνει βιντεάκια με το κινητό και τα πετάει στο internet. Η ηχογράφηση έχει κάτι το οριστικό. Σηματοδοτεί την ενηλικίωση του υλικού. Μα, ένα τραγούδι, το είπαμε και πιο πάνω, είναι σαν παιδί. Υπό διαμόρφωση. Μπορεί να θέλεις να του γνωρίσεις τους φίλους σου (στην περίπτωση το εκάστοτε κοινό), αυτό δεν σημαίνει όμως πως το αισθάνεσαι έτοιμο να βγει στον κόσμο χωρίς εσένα. Παρ' όλα αυτά, θα παίξουμε κάνα-δυο καινούργια τραγούδια.


Back